Wat is er interessanter dan diep in de muziekgeschiedenis van je voorvaderen te graven en daarmee te bewijzen hoe diep deze geworteld zit in alle genres van onze hedendaagse muziek? De beste manier is natuurlijk om, zoals de Afro-Amerikaanse  Rhiannon Giddens, deze boodschap live te verkondigen, met medemuzikanten en andere gelijkgestemde zielen. Hoe echt deze boodschap overkomt, mochten we vanavond zelf aan den lijve ondervinden in een uitverkochte en uitbundige ABflex.  

Old Time muziek en de Afro-Amerikaanse Black String Music liggen Rhiannon Giddens nauw aan het hart en ze doet er alles aan om deze oude muziekstijlen terug op de kaart te zetten. Vandaag is ze bijvoorbeeld heel actief op social media, niet om haar eigen muziek te promoten, maar om andere getalenteerde banjospelers in de kijker te zetten in haar rubriek “Black Banjo Renaissance”. De blanken hebben de geschiedenis verdraait en verzwegen en zelf lang ten orechte de banjo als hun roots instrument geclaimd, maar niets is minder waar. De banjo kent zijn oorsprong in West Afrika en werd met de Caraïbische slaven mee geïmporteerd in Amerika, waar het een populair instrument werd in bluegrass, folk en country. De waarheid kent zijn rechten en als geëngageerde activiste ziet Rhiannon het als haar taak om op te komen voor de rechten haar onderdrukte gemeenschap.

Rhiannon Giddens eerste liefde was echter geen banjo, maar ze genoot eerst een conservatorium opleiding als opera zangeres en leerde pas op haar twintigste banjo spelen en werd hiervoor geïnspireerd door Joe Thompson, één van de laatste overlevers van de negro string band traditie. Rhiannon telt binnenkort zevenenveertig lentes en je zou haar bijna een laatbloeier kunnen noemen, maar insiders weten wel beter. Ondanks dat folk, roots en old time muziek zich in een kleine niche van het muziek firmament bevinden, rijgt ze de prijzen en awards aan elkaar. Haar eerste Grammy Award behaalde ze met haar vorige collectief, de Carolina Chocolate Drops, voor Best Traditional Folk Album en ondertussen vulde ze als solo-artieste haar trofeeënkast met onder andere de Pulitzerprijs voor muziek en een Grammy Award voor haar vorige “They're Calling Me Home”album, in de categorie Best Folk Album. Ook samenwerkingen met Jason Isbell, Sam Beam en zelfs Beyoncé bewijzen de bewondering die ze in het artiesten milieu weet op te wekken. Vandaag komt ze ons haar laatste, hooggeprezen release “You’re The One” voorstellen, dat opnieuw een Grammy nominatie wist te versieren en een waaier van stijlen etaleert, van blues, jazz, Cajun, country, gospel, tot rock. Ook vanavond zal ze ons meenemen op wereldreis door al deze verschillende genres.

Met welke klasbakken van muzikanten Rhiannon Giddens het podium deelt, wordt al duidelijk na de eerste instrumentale noot in “Following the North Star”, waar Giddens lekker percussief in old time stijl aan haar banjosnaren plukt en het groovy “The Love We Almost Have”, aangedreven door dubbel keyboard van klasbak Dirk Powell en Rhiannon’s getalenteerde wederhelft Francesco Turrisi,percussief aangevuurd door de drummer met de Colgate smile, Attis Clopton en de warme double bass noten van Jason Sypher en multi-instrumentalist Dirk Powell die het geheel opfleurt met viool. Op deze romantische Valentijnsdag mag een soulvol liefdeslied niet ontbreken en een plakker als “Wrong Kind of Right” uit haar nieuwe album vervult moeiteloos al die voorwaarden, waarna er in “Come Love Come” het intrieste verhaal wordt verteld van door slavernij uit elkaar gerukte geliefden en families, waarbij een zwaar drammende drum, bas, dubbele viool en indrukwekkend afro-gitaarspel van Congolees Niwel Tsumbu, het nummer herschapen in een slenterende begrafenisprocessie. Na deze droeve noot, kondigt Dirk Powell, gewapend met een kleine vintage accordeon een Creools feestje aan met de traditional “Dimanche Après Midi”, die uitloopt in vrolijke en uptempo Cajun noten in “Bon Temps”, waarna het accordeonfeest wordt verder gezet door Francesco Turrisi in de Keltisch klinkende instrumental “Briggs’ Forró” waar hij schitterend solerend de degens kruist met de banjo van Rhiannon Giddens. Het is aan een vurig rockend “You Louisiana Man” om het eerste deel van de set af te sluiten, waarbij Rhiannon er ons grappig op attent maakt dat het tijd is voor de dorstigen te laven maar er aan de merchandise zo van die blinkende schijfjes in aanbieding staan, die je eventueel ook als onderlegger kan gebruiken. 

Het is niet uit volle overtuiging maar uit noodzaak dat Rhiannon de set in twee breekt. Pas een paar maanden geleden moest ze dringend geopereerd worden aan de stembanden en die hebben nog wat rust nodig om volledig te herstellen. De rust deed haar blijkbaar goed, want er duwt haar stem krachtig naar eenzame hoogten in “Too Little, Too Late, Too Bad”, de funky opener van deel twee, een nummer dat ze graag samen had gezongen met soul en r&b queen Aretha Franklin. Helemaal dramatisch klinkt Rhiannon's bevende, boze en klagende stem in “Another Wasted Life” het trieste verhaal Kalief Browder die bijna drie jaar onschuldig in een isolatiecel doorbracht, beschuldigd van diefstal van een rugzak en na zijn vrijlating zich niet meer kon inpassen in de maatschappij en zelfmoord pleegde. Aangrijpender wordt het nog als je weet dat de tweeëntwintig figuranten in de video van deze song samen voor vijfhonderd jaar onschuldig in voorarrest hebben gezeten. Indrukwekkend en meditatief klinkt hierop het van West Afrikaanse vibes vervulde “Niwel Goes To Town”, met in de hoofdrol de virtuoze gitarist Niwel Tsumbu, die hierna zijn ding mag doen in een eigen nummer en heel de zaal hierin meesleept. Het is echter het funky en bluesy rockend “Hen In The Foxhouse” dat de volledige AB dansend op zijn kop zet met als absolute uitblinker het old time feestje in “Breaking Up Christmas”, met waanzinnige akoestisch versnellende duels tussen viool en banjo, waar alle muzikanten zich op een lijn verenigen achter het leidende duo van Rhiannon Giddens en Dirk Powell. Na de countryblues “Yet To Be”, op het nieuwe album in duet gezongen met Jason Isbell, maar hier eervol vervangen door Dirk Powell, wordt de zaal volledig bekeerd onder de opzwepende gospeltonen van Sister Rosetta Tharpe’s klassieker “Up Above My Head”, waarbij Regi-gewijs alle handjes enthousiast de lucht ingaan en het refrein uitbundig wordt meegezongen door alle gelovigen. 

Rhiannon Giddens heeft Brussel verdiend veroverd en ons meegesleept op een muzikale trip door alle stijlen en continenten, gespijsd met de nodige humor, maar ook levenslessen en een oproep tot gelijkheid en liefde voor elkaar. Iemand met deze naam en faam die zelf in alle nederigheid uitroept, dat hetgeen je doet geen waardemeter mag zijn, maar elk mensenleven even belangrijk is, verdient alle respect en dit niet enkel als groot artiest. Groots concert van een grootse dame.

Yvo Zels      

Voor meer foto's klik hier of ga naar de Instagram pagina.